سه نسل هنرمند با چندین گرایش هنری
نمایشگاه رویکردها و گرایش‌ها در هنر معاصر ایران نشان می‌دهد که تعدادی از هنرمندان با یافتن زبان شخصی خود توانسته‌اند آثاری کاملا متفاوت از دیگران به وجود آورند.
ایران آرت: مریم درویش: نمایشگاه رویکردها و گرایش‌ها در هنر معاصر ایران، که این روزها در گالری پردیس ملت در حال برگزاری است، فرصتی را برای علاقه‌مندان به هنرهای تجسمی فراهم آورده تا بتوانند بخشی از توانایی جامعه تجسمی را در یک نمایشگاه مرور کنند. بدیهی است که این مجموعه نمی‌تواند به عنوان تمامیت هنر معاصر ایران ارزیابی شود، اما به عنوان گزیده‌ای از فعالیت‌های نسل جوان و میانی این عرصه قابل پذیرش است.
در نمایشگاه پردیس ملت آثاری با رویکردهای معاصر به نمایش درآمده که خالقان بیشتر آنها جوانانی هستند که در دهه سی و چهل زندگی خود به سر می‌برند.نمایشگاه رویکردها و گرایش‌ها در هنر معاصر ایران نشان می‌دهد که اگرچه دسته‌ای از هنرمندان ایرانی تاثیر گرفته از جریان‌های شناخته شده هنری هستند، اما تعدادی از آنها با یافتن زبان شخصی خود توانسته‌اند آثاری کاملا متفاوت از دیگران به وجود آورند.
اما نکته مهم در انتخاب این افراد آن است که بیشتر آنها به ثباتی در بازار فروش آثار هنری دست یافته‌اند و آثار آنان با اقبال خریداران مواجه می‌شود. با توجه به اینکه این نمایشگاه علاوه بر رویکرد پژوهشی، دارای رویکرد اقتصادی نیز هست، تلاش شده است با گردآوری آثاری متنوع، سلیقه‌های گوناگون خریداران را نیز راضی کند.
برای بیننده عادی هم یکی از نکات جذاب این نمایشگاه حضور آثاری در مدیا و رویکردهای مختلف است و مخاطب می‌تواند همزمان شاهد انواع مجسمه و نقاشی در طیف‌های مختلف فیگوراتیو، آبستره، رئالیستی و... باشد. شهریار احمدی تابلوی عظیمی به نمایشگاه آورده است که ردپای هنر و ادبیات کلاسیک ایران در آن دیده می‌شود. بابک روشنی‌نژاد پرتره غول آسایی را نمایش داده که با حجم ضخیم رنگها به وجود آمده است. نقاشی مانلی منوچهری در فضایی خیال انگیز و روایت‌گر دیده می‌شود، و از سوی دیگر اثر انتزاعی روشنا رستمی با خطوط رنگی روی زمینه سیاه مخاطب را با چهره دیگری از نقاشی مواجه می‌کند.
در زمینه مجسمه هم وضعیت به همین شکل است و مخاطب با آثار بسیار متنوعی مواجه می‌شود که برخی شان را حتی می توان یک تحول در مجسمه سازی ایران تعبیر کرد؛ مسعود اخوان جم مثال خوبی در این باره است که برخورد تکنیکال عجیبش با استیل و فلز و برش های خاصش جالب توجه است، کامبیز صبری یکی از بالش‌های معروفش را در این نمایشگاه ارائه داده که این بار تعدادی نوزاد از میان آن سربرآورده است. کورش گلناری با انباشت سکه‌ها فرم نستعیق کلمه پول را به شکل واضحی ایجاد کرده است، اما محمدرضا یزدی در مجسمه "عقل سرخ" فرمی هندسی به وجود آورده که از عینیت به دور است. کفش‌های غول‌آسای نسترن صفایی می‌تواند به جاذبه گردشگری هر مکانی تبدیل شود، و درخت آهنی بنفشه همتی و بهنام کامرانی که سردیس انسانی را در خود نگه داشته است از دیگر آثار این مجموعه هستند.
طبیعی است که وقتی آثار 40 هنرمند 30 تا 50 ساله در کنار هم نمایش داده می‌شود، تفاوت‌های بسیاری از منظر تکنیک، دیدگاه و... در آنها وجود دارد. اما یکی از تفاوت‌های موجود که انتخاب هنرمندان این نمایشگاه را با سوال مواجه می‌کند، سابقه فعالیت هنری این افراد و جایگاه آنان در هنر معاصر ایران است. در این نمایشگاه هنرمندی که سالها سابقه فعالیت حرفه‌ای دارد در کنار شخصی که تنها یک نمایشگاه برگزار کرده و در جامعه تجسمی جایگاه خاصی ندارد دیده می‌شود. این در حالی است که جای بسیاری از هنرمندان جوانی که با فعالیت مداوم توانسته‌اند جایگاه هنری خود را تثبیت کنند در این نمایشگاه خالی است.
در این نمایشگاه آثاری از پویا آریان پور، نسیم ابوالقاسم، شهریار احمدی، مسعود اخوان جم، مریم اشکانیان، امیرحسین بیانی، مجتبی تاجیک، مونا پاد، مهدیه پازوکی، مرتضی پورحسینی، آرمین پورفهیمی، بهنازجلالی، وحیدچمانی، شیما خشخاشی، سلمان خوشرو، فرناز ربیعی جاه، آزاده رزاق دوست، روشنا رستمی، حامد رشتیان، لیلی رشیدی، بابک روشنی نژاد، کامبیزصبری، نسترن صفایی، طاهره صمدی طاری، قدرت الله عاقلی، کیوان عسگری، سمیرا علیخانزاده، زهرا قیاسی، بهنام کامرانی، کورش گلناری، یسری مجتهدی، احمدمرشدلو، مانلی منوچهری ، نزار موسوی نیا، نگار نادری پور، بنفشه همتی، بیتا وکیلی، لیلا ویسمه، الهام یزدانیان و محمدرضا یزدی به نمایش درآمده است.
