الویس پریسلیِ افغانستان در روز تولدش کشته شد!

 

 
احمد ظاهر تنها 33 سال زندگی کرد اما در همین زمان کوتاه 13 آلبوم رسمی و حدود چندصد ترانه خوانده است. رسانه‌های غربی به احمدظاهر لقب "الویس پریسلی افغانستان" را داده‌اند. او آواز خوانی را از مدرسه آغاز نمود و اولین آهنگش را در لیسه حبیبیه در کابل خواند.
 
احمد ظاهر سه بار ازدواج کرد و از این سه ازدواج دو فرزند داشت. با اینکه 38 سال از مرگ احمد ظاهر می‌گذرد، اما هنوز هم آوازهای او در رسانه‌ها پخش می شود. امروز پس از بیش از سه دهه از وفات اش، او همچنان از محبوبیت بسیار بالای برخوردار است. این محبوبیت مدیون عوامل متعددی خوانده شده است.

ازجمله، انتخاب اشعار نغز و پر مغز. به عنوان نمونه، وی در بسیاری از آهنگهای ماندگار خود از اشعار شاعرانی بزرگی چون مولونا، سعدی، حافظ، بیدل، رهی معیری، فروغ فرخزاد، خلیل الله خلیلی، معینی کرمانشاهی، حمید مصدق، سیمین بهبهانی و هوشنگ شفا استفاده کرده است.

چنین ویژگی، کمتر در آوازخوانان معاصر افغان دیده می شود. از سوی دیگر، صدای افسونگر و استعداد با‌لای احمد ظاهر، بسیاری از علاقمندان و حتی برخی از پژوهشگران موسیقی را واداشته تا او را "نابغه دوران" خود توصیف کنند.

 

درکنار این دو عامل، احمد ظاهر از جمله نخستین آوازخوانهای فارسی گو به حساب می آید که تلاش کرد تا با تلفیق موسیقی شرق وغرب، نو آوری های دریک کشور به شدت محافظه کار و سنتی پدید آورد و همزمان موسیقی را به مردم نزدیکتر کند.

با این حال، یک دسته از علاقمندان احمد ظاهر، روح سرکش و سنت شکن، وطبیعت وارسته ای او را از عوامل اصلی جاودانگی صدای این هنرمند می پندارند که پس از گذشت بیش از سه دهه از وفات اش، بسیاری از جوانان سرخورده همچنان مجذوب وشیفته او هستند.
 
جالب این که سروده‌هاى ماندگار فروغ فرخزاد و برخی اشعار فریدون مشیرى قبل از آن که در دفترهای شعرى آنان به چاپ و نشر برسد یا به جامعه عرضه شود، از حنجره احمد ظاهر پخش می‌شد.
 
شعرهاى زیادى با صداى او ماندگار شد اما در این میان پیوند عجیبی ست بین یکی از زیباترین آفریده های "فروغ فرخزاد" با نام " بعدها" و اجرای آن توسط احمد ظاهر !" مرگ من روزی فرا خواهد رسید"را فروغ سرود و احمد ظاهر با حنجره اش در خاطره ها به ثبت رساند! شاید خیلی از هواداران و علاقه مندان او در افغانستان کسانى هستند که کمترین آشنایی را با فروغ و شعرش داشته باشند اما "مرگ من" را بارها شنیده اند.

این هنرمند جاودان‌ در سال 1351 در پاسخ خبرنگارى گفته بود که "با پشت‌کار و عشقى که به موسیقى دارم، در سال‌هاى آینده هم هنرمند هر سال مردمم خواهم بود."

این گفته‌اش جاودانه مصداق دارد؛ هر چند به یقین که از مرگ نابهنگامش نمى‌دانست ولى دقیق و درست دانسته بود که تا سال‌هاى زیادى براى مردم افغانستان نه تنها هنرمند سال، بلکه هنرمند دلها خواهد ماند و خورشیدوار در مسیر زمانه‌ها درخشندگى بی‌نظیر خویش را نگه خواهد داشت.

نبض صدای احمد ظاهر تا سالیان دور نبض هستى و پر زدن هر دل عاشق خواهد ماند و طنین صدایش کودکان و جوانانى بیشترى را با صلح و صمیمیت آشنا خواهد نمود. صداى او توانایى آن را دارد تا روحى را همزمان سرشار از شادمانى و یا اندوه نماید، صدایى که به کوچه کوچه چراغ می‌آورد، مهربانى مى‌بخشد و در هر دلى لاله مى‌کارد.

احمد ظاهر هرچند بسیار زود و در اوج جوانی از جهان کوچید اما هنوز که هنوز است براى زنده ماندنش در هر دلى پر مى‌زند و نامش را بر هر ذهن و هر دلى روشنتر مى‌نگارد. احمد ظاهر جهان فانی را بدرود گفت اما رفتن او براى هوادارانش هرگز رنگ باور نگرفته و نخواهد گرفت. دوستداران صدایش هنوز هم از باده عشق صدایش سرشار اند و اینک بعد گذر 38 سال کودک، نوجوان، زن و مرد همه با اشتیاق زیاد به گرمى صدایش دلبسته اند.

این هنرمند مردمی در روز تولد اش در بیست و چهارم خرداد سال 1358، در یک حادثه مشکوک در راه سالنگ کشته شد اما زمامداران آن زمان مرگ او را حادثه خواندند و در سطح یک گزارش ساده خبری از کنارش گذشتند.