خوانندگان مرد هرگز از خوانندگان زن حمایت نکردند حتی شجریان| گلایه‌های خانم آوازخوانی که برای زنان کنسرت زیرزمینی می‌گذاشت

پری ملکی با انتقاد از خوانندگان مرد می‌گوید: صدای زنان بسیار زیباتر از صدای مردان است و جذاب‌تر است. طبیعی است که نخواهند زنان فعال باشند. همه آن‌ها بهره‌هایشان را بردند و جیب‌هایشان را پر کردند و هرگز دلشان نخواست که زنان حاضر باشند.

ایران آرت: دهمین برنامه «مستندات یکشنبه» زیرمجموعه سینماتِک خانه هنرمندان ایران، غروب روز یکشنبه، ۱۰ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲ به نمایش دو فیلم مستند «سازِ مخالف» و «صدایِ دوم» به کارگردانی مجتبی میرتهماسب هر دو محصول سال ۱۳۸۳ در سالن استاد ناصری خانه هنرمندان ایران اختصاص داشت و مجتبی میرتهماسب مستندساز، پری ملکی خواننده و سهراب مهدوی مترجم و پژوهشگر به بحث و گفتگو راجع به آثار نشستند و سامان بیات مدیریت نشست را بر عهده داشت.

در ابتدای نشست، پری ملکی راجع به بازگشت به ایران و از سرگیری فعالیت موسیقایی گفت: من در سال ۱۳۵۹ به ایران برگشتم و تمام هدفم این بود که موسیقی کار کنم چون باید برای موسیقی بانوان کاری می‌کردم. اعتقادم این بود که نمی‌شود در کشور اصلا صدای هیچ زنی نباشد و موسیقی زنانه وجود نداشته باشد. صدای زن، صدای مادر است. طبیعت اینطور است که همه ما با صدای زن و با صدای مادر به وجود می‌آییم. چه زمانی که در شکم مادر هستیم و برای ما لالایی می‌خواند، چه بعد اینکه به دنیا می‌آییم. این صدا همیشه در وجود بچه هست و در بعضی اینقدر اثر می‌گذارد که مثل من خواننده می‌شوند و همه وجودشان موسیقی می‌شود. چطور می‌شود صدای مادر را از طبیعت حذف کرد؟ نشدنی است. صدای مادر است که آرامش می‌دهد. اصلا صدای زن اگر وجود داشت، اصلا اینقدر خشونت در مملکت ما وجود نداشت.

وی درباره تجربه خودش از اجرای موسیقی زیرزمینی در سال‌های ابتدایی دهه ۷۰ هجری شمسی عنوان کرد: من در سال ۱۳۷۲ که فعالیت حرفه‌ای‌ام را آغاز کردم یک فضایی در یک خانه‌ای می‌گرفتیم و با بدبختی زیاد، برای شنونده‌های خانم اجرا می‌کردم و نوازنده‌های من مرد بودند. با چه تن‌لرزه و مشکلاتی که داشتیم. من تا سال‌ها احساس می‌کردم که این صدای زن، زیر خروارها خاک است و من با زور و بلا دارم این را بیرون می‌کشم و هنوز فرصت نکرده بودیم این را بتکانیم که به همان روز افتادیم و دوباره به همان سال‌های اول برگشتیم. این بسیار دردناک است. شاید هیچ‌کدام نتوانید احساس کنید که ما چه کشیدیم و چه به سر ما آمده است. دو، سه سالی که اینطوری اجرا می‌کردم، خدا می‌داند که چه مصیبتی کشیدم تا اولین مجوز اجرا برای خواننده زن بعد از انقلاب اسلامی را گرفتم. اینطوری جلو آمدیم و همه ماجراها را طی کردیم. یکی دو روز یا چند ساعت قبل از کنسرت می‌گفتند کنسل است و شما فکر کنید که ما باید چه می‌کردیم. یکی مثل من پررو بود و من می‌گفتم باید بایستم و به کارم ادامه بدهم.

این خواننده زن، بزرگترین دشمن خوانندگان زن را خوانندگان مرد دانست و گفت: واقعیت این است که بزرگترین دشمن ما، نه حاکمیت بلکه خواننده‌های مرد بودند. خیلی متاسفم. همه‌شان، از استاد شجریان بگیرید تا بقیه فقط به فکر خودشان بودند و فضا را باز دیده بودند. مشکلی نداشتند که صدای خانم‌ها نیست. طبیعی است که وقتی صدای زنان شنیده شود، کسی صدای مردان را نمی‌شنود. این واقعیت است. چرا نمی‌خواهیم قبول کنیم؟ صدای زنان بسیار زیباتر از صدای مردان است و جذاب‌تر است. طبیعی است که نخواهند زنان فعال باشند. همه آن‌ها بهره‌هایشان را بردند و جیب‌هایشان را پر کردند و هرگز دلشان نخواست که زنان حاضر باشند. من سال‌ها پیش گفتم صدای مردان را تحریم می‌کنم و نمی‌شنوم. کنسرت‌هایشان هم نمی‌روم. وقتی آنها همراه ما نیستند، چرا ما باید از آنها حمایت کنیم؟