از ویلن تک سیم تا تلاش نوازنده برای پاره کردن سیم و تکنوازی فاگوت/جذابیت های دومین فستیوال موسیقی معاصر تهران

یکی از فرصت‌هایی که فستیوال موسیقی معاصر تهران برای علاقه‌مندان به موسیقی ایجاد کرده است، دیدن و شنیدن تکنوازی سازهایی است که در ارکسترها حضور پر رنگی دارند اما در ایران کمتر فرصت این پیش آمده که اجرایی مستقل داشته باشند

ایران آرت : دوشنبه یازدهم اردیبهشت ماه دومین فستیوال بین‌المللی موسیقی معاصر تهران در بخش اجراهای محیطی و در طبقه دوم تالار وحدت با رسیتال فاگوت امیر حسن محمدیان ادامه یافت.

یکی از فرصت‌هایی که فستیوال موسیقی معاصر تهران برای علاقه‌مندان به موسیقی ایجاد کرده است، دیدن و شنیدن تکنوازی سازهایی است که در ارکسترها حضور پر رنگی دارند اما در ایران کمتر فرصت این پیش آمده که اجرایی مستقل داشته باشند.

برنامه با اجرای قطعه‌ای از رابرت رونز آغاز شد و محمدیان چند دقیقه‌ای به تکنوازی فاگوت پرداخت.

پس از آن نوبت به قطعه"دره" اثر کاوه میرحسینی رسید که برای دو فاگوت نوشته شده بود. امیر ملکی‌زاده نوازنده فاگوت دوم به صحنه آمد تا همراه با کاوه میرحسینی که اصوات الکترونیک را ایجاد می‌کرد به اجرای این قطعه بپردازند. هم نوایی دو ساز گاه فضایی ملودیک داشت و گاه با ایجاد صداهایی با دمیذن در سوراخ‌های روی ساز یا ضربه زدن روی بدنه ساز همراه می‌شد.

بخش بعدی برنامه اجرای قطعه An English Garden with Strings اثر رابرت رونز بود که برای اجرای آن کوارتت زهی رنگ متشکل از صدف حقی، پویا دهلاری، پگاه فاضلی و علی آقاجانی به صحنه آمدند تا همراه با فاگوت امیرحسن محمدیان به اجرای برنامه بپردازند. این قطعه ملودیک که فضایی متفاوت از دیگر آثار داشت در چهار بخش با حال و هوایی متفاوت اجرا شد که یک تم مشترک در آنها شنیده می‌شد. 

در هر کدام از این بخش‌ها که به چهار فصل سال اشاره می‌کردند، فضایی متناسب با روحیات آن فصل ایجاد شده و آرامش و ثبات یا تنش و بی‌قراری در آنها نمایان بود.

رسیتال کلارینت رهام ایرانخواه بخش بعدی برنامه بود که با کلارینت باس و اجرای اثری از آرمین صنایعی آغاز شد. قطعه‌ای آرام با تمپوی پایین به اجرا درآمد و پس از آن نوبت به تکنوازی کلارینت و اثری از مرسده غلامی رسید. این قطعه گاه با نت‌های کشیده و آرام و گاه با دمیدن‌های سریع و پی در پی نواخته شد، در حالی که گاه صداهایی مانند ضربه زدن روی کلیدها بدون دمیدن در ساز شنیده می‌شد.

بخش بعدی برنامه رسیتال ویلن توسط فرمهر بیگلو بود. در این بخش اثری تجربی متعلق به نیما روشن نواخته شد. قطعه با ملودی ملایمی آغاز شد و پس از آن نوازنده آرشه خود را روی قسمت پایینی خرک کشید تا صدایی گوشخراش و نامطبوع ایجاد کند. بار دیگر ملودی ملایم چند لحظه نواخته شد و باز هم نوبت به صدای ناخوشایند رسید. این روند چندین بار تکرار شد و به مرور مدت اجرای ملودی کمتر و کشیدن آرشه‌های گوشخراش بیشتر شد.

نکته قابل توجه اینکه ویولن تنها یک سیم داشت و بین اجرای هر جمله، نوازنده کمی سیم ساز را سفت‌تر می‌کرد. سرانجام این قطعه به جایی رسید که بخش ملودیک کاملا حذف شد و تنها صداهای نامطبوع و سکوت در آن وجود داشت. زمانی که سیم ساز بسیار کشیده شده بود و آرشه با قدرت روی آن کشیده می‌شد، پاره شدن ناگهانی سیم ساز به این قطعه پایان داد.

دومین دوره فستیوال بین‌المللی موسیقی معاصر تهران با مدیریت هنری نوید گوهری و مدیریت اجرایی احسان تارخ تا 15 اردیبهشت ماه ادامه دارد.