انتشار آلبوم اسطوره بلوز در ۸۱ سالگی
هنرمند سرشناس موسیقی بلوز آلبوم جدیدی را به نام "بلوز هنوز زنده و سرحال است" منتشر کرد.
ایران آرت: بادی گای نوازندۀ زبردست گیتار و خوانندۀ بلوز، هنرمندی اهل ایالات متحده امریکا است که ۱۸ آلبوم استودیویی انفرادی را درکنار آثار بی‌شمار دیگری از جمله همکاری با هنرمندان متعدد در کارنامۀ کاری خود دارد.
به گزارش نوا، او که هفت جایزه گرمی و تعداد زیادی جوایز معتبر دیگر را برده است در سال ۲۰۰۵ به تالار مشاهیر راک‌اندرول راه یافت و افتخارات زیادی را در طول فعالیت حرفه‌ایش که از سال ۱۹۵۳ آغاز شد کسب کرده است. این هنرمند ۸۱ ساله ماه گذشته آلبوم جدیدی را به نام «بلوز هنوز زنده و سرحال است» منتشر کرد. مایک متلر از مجلۀ اینترنتی ساونداندویژن به بهانۀ انتشار این آلبوم با این افسانۀ بلوز گفت‌وگویی انجام داده که بخش‌هایی از آن را در ادامه می‌خوانید.
براساس این آلبوم فوق‌العاده که برای ما تولید کرده‌اید و خبرهایی که اینجا دارم دنیای بلوز هنوز «زنده و سرحال» است. آیا این روزها برای صدایی‌که مخاطب در آلبوم از شما می‌شنود هدف خاصی را دنبال می‌کنید؟
تمام هدف من در یک آلبوم دقیقا همان چیزی است که روزی صحبتش با دوستانم بود. سال‌ها پیش وقتی مادی واترز، بی‌بی کینگ، هاولین ولف و آن همه نوازندۀ بلوز فوق‌العاده زنده بودند ما دربارۀ این صحبت می‌کردیم که پیش از این همه سبک‌هایی که امروز بوجود آمده بلوز زنده بود. آنها همه نام‌های دیگری دارند اما همچنان موسیقی هستند [کلمۀ موسیقی را هجی می‌کند]. ما راک یا سول نداشتیم. این همه اسم‌هایی که امروز هست نبود و موسیقی یا آراندبی بود یا جَز و گاسپل. ما می‌خوابیدم، بیدار می‌شدیم و دربارۀ زنده نگه داشتن بلوز صحبت می‌کردیم. به هرکسی که اطراف‌مان بود می‌گفتیم «فقط ازش دست برندار» و من هم نمی‌خواهم دست بردارم. ماه آینده من ۸۲ سالم می‌شود. هنوز تلاش می‌کنم ادامه دهم و امیدوارم عده‌ای از جوانان بیایند و در نگهداری آن همراهی کنند.
ما امروز به سختی می‌توانیم بلوز گوش کنیم. خیلی از ایستگاه‌های رادیویی اف‌ام دیگر بلوز پخش نمی‌کنند نه فقط کارهای من را بلکه هیچ بلوزی پخش نمی‌کنند.
خیلی خوشحالیم که شما همچنان به کارتان ادامه می‌دهید و کلوپ (کلاب) افسانه‌ای‌تان را سرپا نگه داشته اید. دیدن اینکه بلوز هنوز حیات دارد خیلی مهم است. اینطور فکر نمی‌کنید؟
خب اگر شما شب گذشته در کلاب من را دیده باشید می‌دانید که همه میزها رزرو شده بود. آنها سراغ من آمدند چون کلاب‌های بلوز هم مثل خود موسیقی بلوز است. می‌شود روی آنهایی که باقی مانده حساب کرد. آدم دور و بر خودش را نگاه می‌کند، می‌خوابد و بلند می‌شود و بعد یک مرتبه می‌بینی ـآه بادی یک لحظه صبر کن چه کسی الان کنار من باقی مانده؟ پیش‌تر گفتم ماه دیگر من ۸۲ ساله می‌شوم و فقط می‌خواهم کمک کنم این جوان‌ها قدر بلوز را بدانند و آن را زنده نگه دارند.
من فقط امیدوارم ما بتوانیم تاثیرگذار باشیم چون همانطور که قبلا هم گفتم شما سال‌ها پیش مجبور نبودید با ایستگاه‌های ای‌ام این کار را بکنید. جوان‌هایی مثل من آن را شنیده‌اند و امروز دیگر کانال‌های اف‌ام اینطور موسیقی‌ها را پخش نمی‌کند. اگر شما ماهواره نداشته باشید نمی‌توانید لایتین هاپکینز یا تی‌بون واکر یا حتی بی‌بی کینگ گوش کنید. حتی زمانی که انگلیسی‌هایی [مثل کلپتون، یا بک] بلوز می‌زدند. آنها هم دیگر چندان در کانال‌های اف‌ام نیستند.
صحبت از کنیاک شد، که شما در آن با جف بک و کیت ریچاردز هم‌نوازی کرده‌اید آیا این همکاری به این ترتیب بود که هرکس کار خودش را می‌کرد یا چیزهایی را با هم به شراکت می‌گذاشتید؟ کار کردن با این جنتلمن‌ها چطور بود؟
لذت گیتار زدن در همین است. برای خودت می‌نوشی و به چند مخاطب زیبا نگاه می‌کنی و گیتارت را عالی می‌زنی و کنیاک هم باعث می‌شود مو به سرتان سیخ شود.
