پذیرایی خلاقانه از میهمان به سبک موناکو

 موناکو با مساحت دو کیلومتر مربع و ۳۶ هزار نفر جمعیت، پرتراکم ترین کشور جهان است. این کشور ثروتمند و پویا هر ساله ثروتمندان بیشتری را به خود جذب می کند. مسئولان این شاهزاده نشین به این نتیجه رسیده اند که برای پذیرایی از افراد جدید، بدون جابجایی شهروندان، باید خلاق بود، و اگر جا نیست، ایده های نوآورانه هست.

ماری-پیر راماگلیا مسئول بودجه، تجهیزات، محیط و شهرسازی دولت موناکو است. او می گوید: «مهمترین چالش برای موناکو، بزرگ شدن است. چون براساس یک مطالعه، هر ده سال یک بار ما نیاز به ۳۵۰ هزار متر مربع داریم. بنابراین سیاست شهرسازی ما، گسترش در دریا و بازسازی شهر با ساختمان های مرتفع تر است.»

پرنس رنیه، حاکم قبلی موناکو، در سال ۱۹۶۵ میلادی اولین طرح گسترش در دریا در تاریخ موناکو و جهان را ایجاد کرد، یعنی منطقه فونتویی. در نتیجه هفت میلیون متر مکعب خاکریزی به مدت هشت سال، به قلمروی موناکو ۲۲ هکتار افزوده شد، یعنی به اندازه پانزده زمین فوتبال.

رنه بوشه، مهندس مشاور می گوید: «محدودیت های بسیاری در موناکو وجود دارد. چون برای به انجام رساندن کارهای ساخت و ساز در زیر سطح زمین و در داخل دریا، باید از کادر معمول خارج شد. تاکنون هیچ کشوری در جهان عملیات ساختمان سازی مشابهی که ما باید در موناکو به انجام برسانیم، انجام نداده است.»

این مهندس مشاور در کل عملیات گسترش قلمرو در دریا شرکت کرده است. رنه بوشه درمورد موج شکنی که از بندر هرکول محافظت می کند، می گوید: «در مقابل موج شکن های قدیمی، عمق آب ۴۵ تا ۵۵ متر است. برای ما امکان پذیر نبود یک دیوار آبی معمولی بسازیم. ما مدت زیادی را برای طراحی دیواری که برای محیط زیست آبی بدون ضرر باشد، صرف کردیم. موج شکنی که جلوی انرژی موج را آنجایی که انرژی هست، بگیرد، یعنی در بخش بالایی آب.»

نتیجه، یک دیوار بتونی نیمه معلق بود که در جبل الطارق ساخته و از طریق دریا در سال ۲۰۰۲ میلادی به موناکو فرستاده شد. برای فهمیدن اینکه این دیوار چگونه به زمین متصل شده است، باید به طبقه منفی چهار پارکینگ رفت.

رنه بوشه می گوید: «یک در فلزی بسیار حجیم، موج شکن را به زمین وصل می کند و هنگام طوفان های شدید، فشارهای وارد بر موج شکن را به زمین منتقل می کند.»

و ماجرا همچنان ادامه دارد: موناکو یک پروژه جدید گسترش در دریا را به مزایده گذاشته است.

موناکو یک شهر افقی است و به همین دلیل برای آسایش عموم حدود چهل پله برقی و آسانسور عمومی در جای جای شهر ساخته شده است.

اهالی موناکو از نقطه نظر معماری عادت دارند بگویند که کشور فرانسه در همسایگی آنها، از آنجایی شروع می شود که دیگر ساختمان نیست.

برج لوکس «اودئون» رکورد جدیدی با ۱۷۰ متر ارتفاع ثبت می کند. آلکساندر ژیرالدی، مهندس اهل موناکو آنرا طراحی کرده است. آپارتمان های این برج تابستان سال آینده تحویل داده خواهند شد. او می گوید: «از نظر معماری، این برج نقطه عطفی برای موناکو است، زیرا به ساختمان های مرتفعی برمی گردیم که به مدت بیست سال کنار گذاشته شده بودند. ولی این بار با معماری مدرن.»

قیمت هر متر مربع در این ساختمان ۴۹ طبقه ای، چهل هزار تا نود هزار یورو است. آپارتمان طبقه آخر که استخر و چشم اندازی بی نظیر دارد، گرانترین آپارتمان جهان اعلام شده است.

مشکلات فنی از آغاز ساخت این ساختمان در سال ۲۰۰۹ میلادی، دلیل قیمت بسیار بالای آن است.

آلکساندر ژیرالدی می گوید: «ما عملا کمی کوه را شکافتیم و یک دیوار حامل با هفتاد متر ارتفاع در آن ساختیم. و این برای ساختمانی که توسط دولت ساخته نشده است، یک رکورد محسوب می شود. بدیهی است که اینجا زمین آزادی وجود ندارد. ما واقعا در هر عملیات ساختمان سازی، در حال تخریب و بازسازی هستیم.»

این بازسازی مداوم باعث به پیش کشیده شدن مسئله حفاظت از میراث می شود. اگرچه این ساختمان های جدید به معیارهای محیطی احترام می گذارد، اهالی موناکو با دلتنگی به موضوع قربانی شدن معماری قدیمی می نگرند.

ناتالی روشیه-جیوردانو، رییس موزه ملی موناکو به مدت دو سال عکس های ساختمان های قدیمی موناکو را جمع آوری کرده است. او می گوید: «ما می دانیم که به دلیل کمبود زمین برای ساختمان سازی، نمی توانیم ساختمان های قدیمی را تا ابد حفظ کنیم. بنابراین باید از فضای موجود استفاده کنیم. شاید باید به این نیز اندیشید که نباید زیاده روی کرد. اگر ساختمان های مرتفع زیادی بسازیم، دیگر نمی توانیم کوهها را ببینیم. یکی از دلایل زیبایی این شهر قرار گرفتن آن در میان کوه و دریا است.»

پرنس آلبرت، حاکم کنونی، متعهد شده است تا طرح های ساخت برج ها را یک به یک مطالعه کند تا در همان حالی که برای مشکل فضا راه حلی ارائه می شود، ویژگی های خاص این شاهزاده نشین از دست نرود.