نویسنده‌ای با چهره مدل‌ها و هنرپیشه‌های جذاب/ سلیمانی در فرانسه پرخواننده‌ترین است
نویسنده مسلمان مراکشی که چهره‌اش بیشتر به هنرپیشه‌ها و ستاره‌های سینما می‌خورد، در یکی دو سال اخیر پرخواننده‌ترین نویسنده فرانسه بوده و با امانوئل مکرون در کاخ الیزه دیدار کرده است.
ایران‌آرت: لیلا سلیمانی 37 سال پیش در رباط پایتخت مراکش به دنیا آمد و در 17 سالگی سرزمین مادری خود را به قصد درس خواندن در رشته‌های علوم سیاسی و مطالعات رسانه در پاریس ترک کرد. بهره بردن از یک زیبایی خدادادی و مادرزاد خیلی زود درهای سینما را به روی او گشود اما لیلا اندکی بعد وارد کار روزنامه‌نگاری شد و سرانجام هم نوشتن را برای همیشه برگزید؛ حرفه‌ای که زودتر از حد تصور در آن به اوج رسید.
سلیمانی جوان نخستین رمان خود «در باغ غول» را در 2014 منتشر کرد اما این رمان دوم بود که او را به شهرت رساند؛ تریلر روانشناسانه و جنایی «آهنگ شیرین» فقط در خود فرانسه بیش از 600 هزار نسخه فروش رفت، به 18 زبان ترجمه شد و نسخه‌های ترجمه‌شده آن به 17 زبان دیگر در دست انتشار است. این رمان تحسین‌شده پس از گرفتن برترین و معتبرترین جایزه ادبی فرانسه یعنی گنکور، به تازگی همزمان در بریتانیا و آمریکا به بازار آمده است.
«آهنگ شیرین» البته در دو کشور مهم انگلیسی‌زبان دنیا با دو نام متفاوت عرضه شده است؛ «پرستار تمام‌عیار» در آمریکا و «لالایی» در بریتانیا. ضمن اینکه اقتباس‌های سینمایی از آن در فرانسه و آمریکا همزمان در دست تولید است. نشریه معتبر ال در فرانسه که در حوزه مد و فشن فعالیت می‌کند، در یکی از شماره‌های خود لیلا سلیمانی را روی جلد برد و به او لقب «سوپراستار» داد تا بیش از پیش بر جایگاه این نویسنده مسلمان در دنیای مد تاکید کند.
وقتی مدیران ال برای نخستین‌بار تصویر یک نویسنده برنده گنکور را روی جلد بردند و عکس‌های سلیمانی روی بدنه اتوبوس‌های پاریس خودنمایی کردند، نوبت به رئیس‌جمهوری فرانسه رسید تا با این چهره جوان و جذاب دیدار کند. امانوئل مکرون به لیلا عنوان «سفیر روابط کشورهای فرانسوی‌زبان» داد و گفته می‌شود خالق «آهنگ شیرین» پیشنهاد وزارت فرهنگ فرانسه را از سوی رئیس‌جمهوری جوان رد کرده است.
سلیمانی که حالا در 37 سالگی یک کتاب کاملا شکست‌خورده و یک رمان بسیار موفق در کارنامه دارد، سرگرم کار روی کتاب سوم است؛ داستانی که او چیزی از جزئیات آن نمی‌گوید. لیلا می‌گوید: «وقتی می‌نویسم، از همه چیز آزاد و رها می‌شوم؛ دیگر نه یک زن هستم نه حتی یک مراکشی. با نوشتن است که می‌توانم خودم را بار دیگر در دنیا بازتعریف کنم.»
