هیجان آل پاچینو از بازی دوباره با رابرت دنیرو / اسکورسیزی یک استاد است

بازیگر سرشناس سینمای آمریکا از کار کردن دوباره با رابرت دنیرو و مارتین اسکورسیزی در فیلم "ایرلندی" حرف زد.

ایران آرت: تقریبا سخت است باور کنیم که آل پاچینو چند سال دیگر ۸۰ ساله می‌شود. بازیگر ۷۷ ساله یکی از مشهورترین چهره‌های هنری دنیا با هم‌تای خود رابرت دنیرو ۷۴ ساله و مارتین اسکورسیزی ۷۵ ساله به تازگی بازی در درام با بودجه بالای نتفلیکس را با عنوان «ایرلندی» به پایان برد. این فیلم زندگینامه‌ای جنایی جیمی هوفا با بازی آل پاچینو را در برابر شخصیت دنیرو یعنی فرانک شیران تصویر کرده است.

به گزارش مهر به نقل از لس‌آنجلس تایمز، پاچینو بازی در فیلم «پاترنو» شبکه اچ‌بی‌او را نیز به پایان برده که در آن نقشی کوچک و در عین حال تاثیرگذار را در قالب جو پاترنو مربی فوتبال کالج ایفا کرد که به سوء‌رفتار جنسی متهم می‌شود. این فیلم تلویزیونی را بری لوینسون کارگردانی کرده است.

او کت چرمی محبوبش را پوشیده و آماده برای مصاحبه درباره پروژه‌های مورد علاقه‌اش است؛ از خاطراتش از تماشای تلویزیون در زمانی که فقط ۵ سال داشت حرف می‌زند و از این می‌گوید که گاهی پیش می‌آید که دیالوگ‌هایش را فراموش کند.

کار کردن دوباره با دنیرو یا اسکورسیزی چه حالی داشت؟

بازی کردن دوباره با دنیرو عالی بود. عاشق رابرت هستم. او را خیلی وقت است که می‌شناسم. کار کردن با آنهایی که بهشان اعتماد داری و می شناسیشان عالی است. و البته، مارتین اسکورسیزی هم یک استاد است و مایه افتخار بود که با او کار کنم.

بازی در نقش چهره بحث‌برانگیزی مثل جو پاترنو چطور بود؟

خب این یک فرصت بود که بخواهی نقش یک شخصیت تراژیک را بازی کنی؛ کسی که همه چیز را کنار گذاشته و باید در دنیایی که خودش در آن است با همه آنچه رخ داده یک جوری کنار بیاید.

موضوع‌های مربوط به سوء‌استفاده جنسی خیلی خاص هستند. اما ترسناک هم هستند.

بله مضطرب کننده هم هستند. حتی باید بگویم به نوعی بیش از اضطراب و افسردگی هم هستند.

بچه‌های شما چطور با شهرت شما کنار آمدند و در برابر چشم مردم رشد کردند؟

بچه ها من بارها و بارها با این مسایل روبه رو شدند. می‌دانند با به چیزهایی دسترسی دارند که به صورت عادی نمی‌توانستد به آن برسند. آنها شروع کردند به آزمایش‌ها و گفتارهایی که همه بچه‌ها درگیرش می‌شوند. آنها خیلی به نظر من نرمال هستند.

آیا اولین باری که در یک سینما بودید را به خاطر می‌آورید؟

من حتی به یاد می‌آورم که مادرم مرا به سینما می‌برد. من فقط ۵ سال داشتم. یادم می‌آید که مادرم مرا برای تماشای "آخر هفته از دست رفته" با بازی ری میلاند برده بود. او کار می‌کرد و می‌خواست با بچه‌اش وقت بگذراند و دلش می‌خواست فیلم هم ببیند.من آن فیلم را دیدم و خیلی تحت تاثیر آن قرار گرفتم. درباره همه فیلم‌های که با مادرم رفتم همین طور بود.

هیچ وقت شده که دیالوگ‌های خودتان را روی صحنه فراموش کنید؟

شاید ۳۰ بار (می‌خندد). یک مثال برایتان می‌زنم. در دوره شکسپیر، ۸ یا ۱۰ خط دیالوگ به بازیگران می‌دادند که حفظ کنند که اگر دیالوگ خودشان یادشان رفت از آنها استفاده کنند.

من داشتم نمایشی از شکسپیر را بازی می‌کردم. باید چند تا کار می‌کردم. به سراغ یک نفر رفتم و گفتم "سرور من فلان و فلان..." من داشتم ژولیوس سزار را بازی می‌کردم. وقتی داشتم این را می‌گفتم می دانستم که دارم دیالوگ‌های "هملت" را بیان می‌کنم. فکر کردم، خب، حالا باید چه کار کنم؟ فهمیدم که مهم نبود زیرا مخاطبان متوجه نشدند که من چه گفتم. بنا برای همه چیز خوب پیش رفت. یا "بوفالوی آمریکایی" را یک سال و نیم بازی کردم. روی صحنه می‌رفتم. بعد از این که یک سال این کارها را انجام می‌دادم یک شب روی صحنه رفتم و نمی‌توانستم خط اول را بیان کنم. و این یک خط عالی‌ست، اما  من نمی‌توانستم به خاطرش بیاورم.

درباره نقاط اوج و فرود کاری‌تان چه نظری دارید؟

هر روز، و همیشه نقاط اوج و فرود وجود دارد. اصلا نمی‌خواهم به هیچ‌کدامشان فکر کنم. هر دو تای آن‌ها نارحت کننده هستند، باور کنید (می‌خندد).