یادداشت لیلی گلستان درباره هفتمین حراج تهران/عجب کارهای فوق‌العاده‌ای

به گمانم هفتمین دوره، نخستین دوره حراج تهران بود که آثارش صددرصد فوق‌العاده بودند.

ایران آرت: لیلی گلستان درباره هفتمین حراج تهران نوشت: به گمانم هفتمین دوره، نخستین دوره حراج تهران بود که آثارش صددرصد فوق‌العاده بودند. زمانی که کاتالوگ به دست من رسید و آن را تماشا کردم پیش خود فکر کردم که عجب کارهای فوق‌العاده‌ای.

به گزارش ایران‌آرت، در یادداشت گلستان که امروز در روزنامه شرق منتشر شد، می‌خوانیم: به نظرم آثار این دوره از حراج تهران بهترین آثار هر یک از هنرمندانی است که در این حراج شرکت داده شده‌اند. آثاری منحصربه‌فرد که از این هنرمندان کمتر دیده شده است.  برای نمونه اثر لیلی متین‌دفتری، اثر آقای یکتایی، اثر آقای محصص، اثر آقای احصایی، اثر آقای زنده‌رودی که من علاقه به‌خصوصی نسبت به کارهای او دارم، اثر آقای عربشاهی که به نظر حیرت‌انگیز بود و یکی از بهترین‌های او قلمداد می‌شود و حتی آثار سهراب سپهری که به نظر آثاری هستند که این هنرمند در آمریکا کشیده است (به دلیل آنکه امضای خارجی زیر آن هست) همگی آثاری اصیل و باکیفیت هستند. البته که آثار بهتری از سهراب سپهری وجود دارد اما این آثار او نیز آثار قابل اعتنایی هستند. این مسئله به بالارفتن کیفیت و اعتبار حراج کمک می‌کند و به نظر می‌رسد که در مسیر رشد حرکت می‌کند.

این مسئله در بحث قیمت‌ها هم وجود دارد. من به‌عنوان یک گالری‌دار که حداقل ٣٠ سال است با نقاشی سروکار دارم فکر می‌کنم نه‌تنها قیمت این آثار گران نیست، بلکه قیمت پایه این آثار همین است. در حقیقت قیمتی که به‌عنوان قیمت پایه برای این آثار انتخاب شده براساس یک سنجش درست صورت گرفته است. ممکن است این قیمت‌ها برای آدم‌هایی که آن‌چنان با این هنرمندان آشنایی ندارند گران به نظر برسد و نجومی به چشم بیاید اما می‌گویم کسانی که این آثار را خریداری کرده‌اند مطمئن باشند که این آثار را گران نخریده‌اند.  جدای از این دو مسئله برگزاری حراج به خودی خود اهمیت دارد. حراج یعنی ارائه آثار یک هنرمند و بالارفتن قیمت آثار او و نفس این اتفاق به اقتصاد هنر کمک می‌کند.  اما نکته‌ای وجود دارد که بد نیست درباره آن کمی سخن گفته شود. بیشتر جوان‌ها برداشت درستی از حراج ندارند. بسیاری از هنرمندان جوان بارها به من گفتند که ما را وارد حراج کنید. آنها هنوز آشنا نیستند و مقصود از برگزاری حراج و روند حضور در آن را به درستی درک نکرده‌اند.

 در یک یا دو سال اخیر حراج‌هایی مخصوص هنرمندان جوان‌تر در حال برگزاری است که این موضوع، اتفاقی خوشایند است. اما ایرادی که به این قضیه به‌خصوص حراج اخیر تهران که ویژه هنر معاصر بود وارد است، آنجاست که نباید آثار هنرمندان جوان در کنار آثار هنرمندان باسابقه و پیش‌کسوت ارائه شود. این آثار هم از نظر کیفیت اثر و هم از نظر قیمت تفاوت عمده‌ای دارند و همین اتفاق منجر به آن می‌شود که آثار هنرمندان جوان تحت‌تأثیر قرار بگیرد.  اگر آثار پیش‌کسوتان برای بالارفتن درآمد یک حراج ارائه می‌شود، درعوض روی قیمت آثار هنرمندان جوان تأثیر می‌گذارد. در حراجی که آثار جوانان ارائه می‌شود بهتر است که از آثار پیش‌کسوتان خبری نباشد.  البته این حراج‌ها نباید بر روش کار هنرمندان جوان تأثیر بگذارد. نقاش‌ها باید کار خودشان را بکنند و به حراج فکر نکنند. تلاش یک هنرمند باید روی ارائه اثری باکیفیت معطوف شود و اگر به مرحله‌ای رسید که در حراجی راه پیدا کند در صورت باکیفیت‌بودن این اتفاق رخ خواهد داد.  اینکه هنرمند بخواهد برای راه‌یافتن به حراج دست به خلق اثر بزند، کار را خراب می‌کند. این مسئله به برگزارکنندگان حراج نیز ربطی ندارد. درواقع این فکر هنرمند است که موجب شده او به خلق آثار حراج‌پسند فکر کند. حراج باید مسیر خودش را برود و جوان‌ها هم باید به مسیر هنری خود ادامه بدهند.