خیاطی در قاب/ نگاهی به نمایشگاه زهرا ایمانی در گالری اُ
نمایشگاه «نخ ناکوک» دربرگیرنده تابلوهایی است که تصاویر آنها بدون استفاده از رنگ و قلم، نقش شده‌اند.
ایران آرت: مریم درویش: سالها است که خلق آثار هنری به اسباب، زبان‌ها و فرم‌های رایج گذشته محدود نمی‌شود و هنرمندان گاه برای انتقال مفاهیم مورد نظر خود از شیوه هایی متفاوت استفاده می‌کنند. بر همین اساس عجیب نیست اگر در نمایشگاهی که با عنوان نقاشی برپا شده است شاهد کلاژهایی از شیشه و آینه باشیم یا حجم‌هایی را ببینیم که روی چهارچوبی چسبانده شده‌اند.
این روزها در گالری اُ نمایشگاهی از آثار زهرا ایمانی بر پا شده که شاید برای بیننده قرار دادن آن در یک شاخه هنری دشوار باشد. «نخ ناکوک» دربرگیرنده تابلوهایی است که تصاویر آنها بدون استفاده از رنگ و قلم، نقش شده اند. ایمانی در نخستین نمایشگاه انفرادی خود با استفاده از پارچه‌های گوناگون و دوختن آنها به یکدیگر مناظر متفاوتی را نمایان ساخته است.
ایمانی در این مجموعه توانسته دوخت و دوزهای زنانه را که زمانی برای ساخت لحاف و رومیزی و ... به کار می‌رفت به عنوان جایگزینی برای رنگ و قلم به کار گیرد. سوژه اصلی این تصاویر هم زنانی هستند که در موقعیت‌های گوناگون قرار گرفته‌اند. زنانی که در یک گالری به نقاشی‌هایی از زنان نگاه می‌کنند، زنان نوازنده و رقصنده، زنی در حال استراحت و زنانی در لباس سپید عروس، تصاویری هستند که چکیده‌ای از مراحل گوناگون زندگی یک زن را به نمایش می‌گذارند.
پارچه‌هایی با نقوش و جنسیت‌های مختلف این امکان را برای هنرمند به وجود آورده‌اند که بافت‌های مورد نیاز خود را ایجاد کند. علاوه بر آن ویژگی‌های خاص متریال مورد استفاده به هنرمند این امکان را داده است تا جلوه‌های تصویری متنوعی ایجاد کند. دوختن پارچه‌های مچاله شده روی تابلو یا آویزان کردن پارچه، تصاویری سه بعدی به وجود آورده است که فضای به نمایش درآمده را ملموس‌تر می‌کند.
در سالهای نه چندان دور مهارت دوزندگی یکی از ویژگی‌های زنان به شمار می‌رفت که دانستن آن برای همه زنان ضروری بود. اما در زندگی صنعتی با فراموش شدن این ضرورت و عدم نیاز به آن، دیدگاه سنتی به خیاطی نیز از بین رفته و داشتن چنین مهارتی گاه کارکردی جدا از اصل آن پیدا می‌کند. اینجاست که دیگر دوخت و دوز برای رفع نیاز پوشش و گرمایش و تزیین خانه به کار نمی‌رود، بلکه ابزاری می‌شود برای بیان هنری.
