پنجره همان چشم است/ افسانه پلویی از نمایشگاه "ماضی سکوت" می‌گوید
افسانه پلویی در آثار خود شخصیت درونی افراد را در لابلای اجزای یک بنا، به نمایش گذاشته است.
ایران‌آرت: افسانه پلویی، هنرمند عکاس و نقاش درباره ایده برگزاری نمایشگاه "ماضی سکوت" گفت: ایده شکل‌گیری این نمایشگاه کاملا اتفاقی در ذهن من شکل گرفت زیرا مشغول سلفی گرفتن در راهروی انتظار مطب بودم که به ناگهان انعکاس من بر روی شیشه مطب با پنجره‌های ساختمانی که آن طرف کوچه بود، تلاقی پیدا کرد. متوجه شدم تصویر خلق شده، با حال آن روز من، همخوانی روحی عجیبی داشت. معنایی که طی آن لحظه در من شکل گرفت، باعث شد که نخستین عکس با این دیدگاه؛ نگاهی که می‌شود شخصیت درونی افراد را در لابلای اجزا یک بنا، به خصوص پنجره‌ها، تصویر کرد در من شکل گرفت.
او ادامه داد: در این مجموعه سعی کردم، انسان‌هایی را که به واسطه نسبت‌های فامیلی، به زوایای پنهان وجودی‌شان آشنا هستم، در کنار قاب پنجره‌ها و المان‌های آشنای معماری که با وجوه شخصیتی آن‌ها همخوانی دارد، عکاسی کنم تا هر قاب، راوی قصه و روایتی باشد که در دل خود دارد.
این هنرمند ادامه داد: سعی من این بود که روایت انسان‌ها و بخشی از شخصیت آن‌ها را توسط پنجره‌ها و قاب‌ها روایت کنم و از آنجایی که این نمایشگاه به سبک فتومونتاژ اجرا شده است لذا صورت‌ها و بخشی‌هایی از پنجره‌ها عکاسی شد و بخش‌هایی آرشیوی است. از کشورهای مختلفی چون: هند، اسپانیا، یونان و ...بناهایی بر اساس شخصیت آدم‌ها انتخاب شد و سعی کردم این آثار جایی بین مرز عکاسی و نقاشی باشد.
پلویی درباره دلیل استفاده از پنجره در پس زمینه این آثار گفت: پنجره در لغت‌نامه به معنای دریچه‌ای بر دیوار که از آن به بیرون می‌نگرند، تعریف شده است.
او تأکید بر چشم در این عکس‌ها را به دلیل علاقه به مباحث اسطوره‌شناسی دانست و بیان کرد: در تعریف چشم نیز آمده: آن جزء از بدن انسان و حیوان که بالای آن ابروست و آلت دیدن است اما در طول تاریخ تمدن و باور انسان، چشم‌ها هیچ‌گاه فقط عضو دیدن نبوده‌اند. چشم‌ها با اساطیر و خدایان ترکیب‌شده‌اند. گاه، چشم‌ها نماد خدایانند، خدایانی که همه چیز را می‌بینند و همه چیز را می‌دانند. تندیس‌های خدایان بین‌النهرین، همگی دارای چشمانی درشت، خیره و پرنفوذند. در تمدن مصر، چشم‌ها همه جا هستند؛ حتی روی تابوت‌ها، تا مردگان راه جهان پسین را بیابند. شیوا، خدای هندویی نیز، چشم سوم عمودی‌اش به همه چیز داناست لذا می‌توان گفت شاید، پنجره در بنا همان چشم است؛ بینا به جهان اطراف، و هر آنچه از نور و گرماست، به داخل رهنمون می‌کند.
این هنرمند تصریح کرد: پنجره و چشم، واسطه‌هایی شفاف‌اند، در مرزِ مفهومِ درون و بیرون. نظرگاهی برای آنچه این طرف دیوار و تن است و آنچه آن طرف. حدفاصلی بین دو جهان آشکار و نهان. در نظرم این دو، شباهتی ناگسستنی دارند. همین باور بود که مرا به درون آدم‌ها و کشف جهان پنهان آن‌ها کشید. آدم‌هایی که می‌شناختم و می‌توانستم از دریچه دوربینم به چشم‌هایشان خیره شوم. هر کدام‌شان داستانی پشت آن پنجره‌ها داشتند که در هر اثر به زبان تصویر گفته‌ام.
پلویی درباره دلیل نمایش 24 اثر در این نمایشگاه توضیح داد و افزود: انتخاب عدد بیست‌وچهار برای تعداد آثار هم واجد معنا بوده است زیرا بیست‌وچهار نفر به نشانه بیست‌وچهار ساعت به کار رفته است. در واقع این عدد استعاره‌ای از یک روز عمر است. عمری که در قصه و روایت و نگاه و سکوت می‌گذرد...
افسانه پلویی ادامه داد: برای این نمایشگاه مازیار خواجیان موسیقی خاصی را طراحی کرد که در دل نمایشگاه پخش می‌شود زیرا از نظر من نواهای نواخته شده، صدای درهم گره خوردن ارواحی هستند که در عمق نگاه، آواز سکوت را تداعی می‌کنند لذا قطعه موسیقی برای مجموعه "ماضی سکوت" ساخته شده است.
علاقه‌مندان می‌توانند از نمایشگاه "ماضی سکوت" تا 5 دی‌ماه در گالری آتبین واقع در خیابان ولی‌عصر قبل از چهارراه پارک‌وی کوچه خاکزاد پلاک 42 دیدن کنند.
