سه فیلم شاخص سینمای ایران هنوز اکران نشده‌اند
این فیلم‌ها هنوز در محاق توقیف هستند و امکان اکران نداشتند
ایران آرت، مهدی کبورانی: سینمای ایران همواره به دلایل متعدد و در برهه‌های زمانی مختلف با محدودیت‌هایی برای فیلم‌ها مواجه بوده است. دلایل عدم اکران بسیاری از فیلم‌های توقیفی سینمای ایران با توجه به مقررات، کاملا منطقی به نظر می‌رسد.
این در حالی است که بسیاری از فیلم‌های توقیفی دیگر، به دلایل مختلف ازجمله سوءبرداشت‌ها و البته مسائل وابسته به شرایط زمانی، رنگ اکران را به خود ندیده‌اند. در میان فیلم‌های توقیفی سینمای ایران، بسیاری از فیلم‌ها بیانگر مشکلات و مسائل انسانی هستند که با نگاهی عمیق‌تر به آنها، می‌توان به این نکته پی برد که از مفهومی به وسعت انسانیت سخن می‌گویند و دلیل صحبت‌کردن و ساخته‌شدن آنها در یک جغرافیای خاص، می‌تواند فقط‌وفقط شناخت بهتر یک فیلم‌ساز نسبت به آن بستر باشد. از زمره این دسته از فیلم‌های اکران‌نشده سینمای ایران می‌توان به سه فیلم «خانه پدری» کیانوش عیاری، «ژانی گَل» جمیل رستمی و «خرس» خسرو معصومی اشاره کرد.
خانه پدری
این فیلم کیانوش عیاری که پس از سه سال توقیف در نهایت در جشنواره فجر سی‌ودوم اکران شد، پس از توقیف موفق به اکران دوروزه در روزهای چهارم و پنجم دی ١٣٩٣ شد که البته اکران آن پس از دو روز متوقف شد. «خانه پدری» به دلیل پرداختن رسانه‌ها به آن، برای مخاطب سینمای ایران آشناست؛ هم درون‌مایه آن و هم سوژه‌ای که به آن پرداخته است، اما هیچ‌یک از اینها نمی‌تواند نقش اکران این فیلم را ایفا کند.
ژانی گَل
فیلم دوم جمیل رستمی که در سلیمانیه عراق و از روی رمانی به همین نام اثر ابراهیم احمد، نویسنده توانمند کردستان عراق، ساخته شده، به ظلم‌های حکومت پادشاهی عراق به کردهای این کشور در بین سال‌های ١٩٤٧ تا ١٩٥٧ می‌پردازد. جمیل رستمی در این فیلم با تبحر تمام فضای حاکم بر عراق در دهه‌های ١٩٤٠ و ١٩٥٠ را به تصویر کشیده و برای این فیلم نماینده اسکار ٢٠٠٨ از عراق شد. شاید در ابتدا به نظر رسد که «ژانی گَل» به مسائل کردها می‌پردازد، اما با نگاهی فراقومیتی می‌توان به این موضوع پی برد که دغدغه رستمی یک درد مشترک انسانی است.
خرس
این فیلم خسرو معصومی در سی‌امین جشنواره فیلم فجر موفق به دریافت سیمرغ بهترین بازیگر مرد برای فرهاد اصلانی و همچنین سیمرغ بهترین صداگذاری شد.
این فیلم، به واسطه خلق یک موقعیت دراماتیک بسیاری از پدیده‌ها را روایت می‌کند، اما فیلم به دلیل موقعیتی که روایت اصلی داستان در بستر آن شکل گرفته، همواره با محدودیت اکران در ایران مواجه بوده است. این‌گونه است که این سه فیلم سینمای ایران که بیش از هر چیز به مضامین و دغدغه‌های انسانی می‌پردازند، همچنان فرصت اکران عمومی نیافته‌اند.
همواره انتظار می‌رفت که این سه فیلم و فیلم‌های دیگری از این دست، در دولت یازدهم به اکران عمومی برسند که البته هنوز این امر محقق نشده است. اینک با زمزمه‌هایی مبنی بر بازبینی فیلم‌های توقیفی که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به آن اشاره کرده بود و با انتصاب ابراهیم داروغه‌زاده به‌عنوان معاون ارزشیابی و نظارت، امید است این امکان برای این فیلم‌ها در دوران معاونت وی محقق شود.
