وقتی رنگها سخن می‌گویند/ نگاهی به نمایشگاه بی‌مرزی
نمایشگاه بی‌مرزی نشان دهنده عملکرد تعدادی از هنرمندان انتزاع‌گرای معاصر است که در طول چند دهه گذشته تلاش کرده‌اند بدون اشارات آشکار، به بیان احساسات و عقاید خود بپردازند.
ایران آرت: مریم درویش: گالری ایوان این روزها میزبان بیش از بیست تابلوی نقاشی از آثار سیزده نقاش شناخته شده ایرانی است. این نمایشگاه که "بـی‌مـرزی" نام دارد توسط پرهام دیده‌ور و با نگاهی به آثار هنرمندان فعال حیطه نقاشی انتزاعی گردآوری شده است. این مجموعه دربرگیرنده آثار هنرمندانی است که بین 50 تا 80 سال سن دارند و جایگاه آنها به عنوان هنرمندان این حوزه تثبیت شده است.
غلامحسین نامی، محمدابراهیم جعفری، فریده لاشایی، پری‌یوش گنجی، یعقوب امدادیان، هایده زرین‌بال، عبدالحمید پازوکی، مریم سالور، ژیلا کامیاب، حسین ماهر، مصطفی دشتی، ساسان نصیری و مصطفی دره‌باغی، نام‌های آشنایی هستند که آثار آنان در این نمایشگاه دیده می‌شود.
آنچه در نمایشگاه بی‌مرزی می‌بینیم خلاصه‌ای از عملکرد هنرمندانی است که در طول وقایع اجتماعی و سیاسی گوناگون، تلاش کرده‌اند بدون اشارات آشکار و تظاهرات بیرونی، به بیان احساسات و عقاید خود بپردازند. شاید به دلیل همین دور بودن از موضع‌گیری‌های صریح است که آثار هنرمندان انتزاعی در هیاهو و هیجانات هنری جایگاه چندانی ندارد، اما در عوض آثاری بدون محدودیت تاریخی هستند که در هر زمان به بیننده امکان خوانش جدیدی می‌دهند.
هنر انتزاعی به دنبال ارائه پیام مستقیم نیست، در عوض پدیده‌ای کاملا درونی است که لایه‌های حسیِ هنرمند را نمایان می‌کند. با نگاهی به آثار این مجموعه می‌بینیم که استفاده از رنگها، نوع قلم‌گذاری، بافت‌های گوناگون و حتی نحوه استفاده از وسعت بوم و سفیدی آن در آثار هر کدام از این هنرمندان متفاوت است و هر یک با رویکردی کاملا شخصی از این امکانات استفاده کرده که نتیجه آن خلق آثاری بسیار متنوع و گوناگون است.
آبستره به هنری گفته می‌شود که از هرگونه تقلید طبیعت یا شبیه‌سازی آن دوری می‌کند و هیچ صورت یا شکل طبیعی در آن قابل شناسایی نیست. اما گاه با نگاهی به سطوح رنگی یا فرم‌های هندسی موجود در تابلوها این امکان وجود دارد که مناظر آشنایی هم در آنها جستجو کنید. تابلوی کاهگلی غلامحسین نامی که با چند فرم مثلثی ساده یادآور کویر و آسمان است یکی از این دست کارها است.
در کنار هیچ کدام از تابلوها تاریخ خلق آنها دیده نمی‌شود، بنابراین مخاطب نمی‌داند اثری که از هنرمند می‌بیند متعلق به چند دهه پیش است یا در چند ماه گذشته به وجود آمده است. اگرچه دوره‌های متفاوت کاری هنرمندان گاهی اوقات می‌تواند راهنمایی برای بیننده باشد تا بتواند محدوده زمانی خلق اثر توسط هنرمند را حدس بزند، اما گاه پیش می‌آید که هنرمندی یک شیوه کاری را به تناوب در طول عمر هنری خود تکرار کرده و به روز کند.
بی‌مرزی، نمایانگر بخشی از هنر معاصر ایران است که در چند دهه گذشته به تجربه انتزاع روی آورده و با رنگها و فرم‌های گوناگون به بیان خواسته‌ها و افکار خود پرداخته است.
