کج سلیقگی در نمایش گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران

نمایشگاه منتخبی از آثار ایرانی و خارجی موزه هنرهای معاصر تهران در حالی برگزار شد که از استانداردهای یک نمایشگاه معتبر به دور بود.

ایران آرت: نمایشگاه منتخبی از آثار ایرانی و خارجی گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران با عنوان «مسافران برلین، رم» به مدت بیش از سه ماه در موزه هنرهای معاصر تهران بر پا شد تا این نمایشگاه فرصت مغتنمی برای هنردوستان، پژوهشگران و دانشجوها باشد و از نزدیک آثار هنرمندانی چون جکسون پولاک، پل گوگن، کیس وان دونگن، ماکس ارنست، پابلو پیکاسو، واسیلی کاندینسکی، ویلم دکونیک، پیر سولاژ، مارک روتکو، فرانتس کلاین، اندی وارهول، جاسپر جونز، روبرت مادرول، فرانسیس بیکن، اد رینهارت و روی لیختن اشتاین و همچنین هنرمندان ایرانی چون بهمن محصص، جواد حمیدی، سهراب سپهری، منصور قندریز، حسین زنده رودی، محسن وزیری مقدم ، مسعود عربشاهی، مارکو گریگوریان، منیر فرمانفرماییان، مهدی حسینی، غلامحسین نامی، پرویز تناولی، ابوالقاسم سعیدی، فریده لاشایی و بهجت صدر را ببینند.

اما خبرنگار مهر با گشت و گذار در موزه هنرهای معاصر تهران در یکی از همین روزهای برپایی، به جزئیاتی برخورده  که نمی توان به راحتی از کنار آن گذشت و نشان از آن دارد که مسئولان موزه هنرهای معاصر تهران در چیدمان آثار و به نمایش در آوردن مهمترین آثار گنجینه توجهی به آنها نکرده اند، آن هم در نمایشگاهی که بازدیدکنندگان بین المللی و چهره های شاخص مانند سفرای کشورهای مختلف از آن بازدید کرده اند. فارغ از اینکه در چیدمان این نمایشگاه نمی شد یک کیوریتوری درست و معنادار مشاهده کرد و آثار ایرانی و خارجی بدون هیچ منطق تاریخ هنری و یا سبکی کنار یکدیگر روی دیوار رفته بودند و حتی وجود برخی از آثار در این نمایشگاه در سنخیت با روح حاکم بر فضای مدرن آثار نیست، برخی کج سلیقگی ها چنین نمایشگاهی را که آثارش در سطح یک بین المللی هستند با چالش مواجه می کند. از جزئیاتی مانند رنگ دیوارهایی که آثار روی آن به نمایش رفته بودند تا دیده شدن برچسب نگهداری اموال روی قاب تابلوهای به نمایش درآمده که قطعا بسیاری از بازدیدکنندگان را درباره صلاحیت نگهداری آثار در گنجینه دچار پرسش می کند.

اثر بزرگ مارک رودکو که بدون شک یکی از ارزشمندترین آثار گنجینه موزه هنرهای معاصر و نمایشگاه برپا شده است، روی دیواری به نمایش در آمد که با رنگ دیوار همرنگ یکی از سه رنگ اثر رودکوست که اتفاقا در این اثر رنگ های منحصری که هنرمند در خلق تابلوی خود از آن سود برده است آن را مهم می کند، اما در این نمایشگاه با وجود رنگ آجری دیوار دیگر آن شگفتی از دیدن چنین اثری نصیب مخاطب نمی شود.

گذاشتن پایه های سفید زیر تابلوی جکسون پولاک که یکی از گران ترین آثار گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران است از دیگر مسایلی است که می توان بدان اشاره کرد.

داشتن برچسب گوشه تابلویی مانند اثر منیر فرمانفرمایان از نظر هیچ بیننده ای دور نمی ماند، در حالیکه برچسب اموال قاعدتا از ابتدا باید پشت این اثر زده می شد.

وجود زخم هایی بر قاب های آثار نشان از نحوه نگهداری غیر اصولی این آثار و مخزن کوچک نگهداری گنجینه است که بارها رسانه ها به آن پرداخته اند.

برخی از بدسلیقگی ها مانند نوشتن با ماژیک روی پایه یک اثر هنری نیز چیزی فراتر از بدسلیقگی را به رخ می کشد.

اینها تنها نمونه کوچکی از ایرادهایی است که در برپایی چنین نمایشگاه مهمی در مهمترین موزه معاصر کشور می توان شمرد. ایرادهایی که حتی وجود یکی از آنها را بدون شک در هیچ نمایشگاهی در موزه های معتبر دنیا نمی توان سراغ گرفت و باید توجه داشت اینها آثاری است که قرار بود برای نمایش به خارج از ایران و موزه های بزرگ دنیا برود.