حسین پاکدل دوباره هشدار داد
حسین پاکدل برای دومین بار در چند روز اخیر در صفحه شخصی اش هشدار داد.
ایران آرت : حسین پاکدل، نویسنده، بازیگر، کارگردان در متنی با تیتر " بودن یا نبودن" نوشته است:
هموطن! اگر هستی، باش! نبودی، یک بود بدهکاری!
راحت می‌شود تجسم کرد کسانی مردم را تشویق به غارت اموال عمومی کنند. بگویند: همین الان بریزید و هرچه هست و نیست را ببرید، حقِ شماست. حلالتان باد. بعید نیست ظرف دو ساعت مملکت همچون کشتزاری ملخ زده ویران شود. کاری که با سماجت و اصرار بعضی در خصوص پرداخت بی‌حساب و کتاب یارانه‌ها و وعده فکر نشده‌ی ایجاد انبوه مشاغلِ بی‌پشتوانه می‌کنند. این عین همان است منتها در بستر زمانی‌ی طولانی‌تر.
...
شوخی ندارد، این وعده‌های عوام فریبانه و نذری تأثیر دارد. خیلی خیلی تأثیر دارد. بخصوص حالا که با تدبیر تورم تا حد زیادی کنترل شده‌است.
...
بی‌تفاوتی و رأی ندادن قطعاً و بدون تردید موقعیت افراطیون را محکم می‌کند. آنوقت مجبوریم تا آخر هر توهین و تحقیری را تحمل کنیم و دم بر نیاوریم.
...
توجه صرف به نظر سنجی‌ها ساده‌انگاری است. سازمان‌های نظرسنجِ بی‌طرف و علمی کم‌اند. ضمن این که ملت ما رند و باهوش و غیر قابل پیش بینی‌اند. از اتفاق رقبا سعی دارند با پیشتاز نشان دادن نامزدِ دولت تدبیر و امید، قشرِ عظیمِ آرای خاکستری را بی‌انگیزه‌تر کنند تا روز رأی گیری با خود بگویند: "روحانی که رأی می‌آورد حالا یک یا دو رأی ما دیگر چندان تأثیری ندارد." فریب این نیرنگ را نخوریم. مجبوریم حضور حداکثری داشته باشید تا با پشتوانه آرا قاطع در چهار سال دوم و تمام آینده با قوت‌تر عمل کند. این از مهم خیلی مهم‌تر است.
...
دوستان هنرمند؛ آنان که وارد کارزار تعین سرنوشت کشور در این بزنگاه تاریخی شده‌اند عزتشان افزون باد. از تک‌تک دوستان هنرمندمان در هر رده بخواهیم تا دیر نشده دخالت کنند. نقش و تأثیر خود را دست کم نگیریم. هنرمندان طی این سال‌ها نشان دادند معرفت و رفاقت و بزرگی را در طوفان حوادث برای تعیین سرنوشت مردمشان و مدیران کشور تمام کرده و برای ایجاد وحدت ملی سنگ تمام گذاشته‌اند. الان هم وقت کنار نشستن و بی‌طرفی نیست؛ واقعاً نیست. غفلت کنیم هر چه تابحال با مشقت و رنج کشته‌ایم براحتی ملخ زده و به فنا می‌رود. دوساعته می‌شود کشوری را نابود کرد ولی ساختنش قرن‌ها وقت و انرژی می‌خواهد.
...
ابداً انتخاب بین بد و بدتر نسیت. ابداً. بین امید و ناامیدی است. بین بستن و گشایش است، بین بودن و نبودن است. پس تمام قد باشیم تا "بود"ی بدهکار خود و آینده نباشیم.
