لحن چلچراغ روی ویرجینا وولف

چه کسانی سوسول پست مدرنیست هستند؟

ایران آرت: بدون هیچ مقدمه‌ای این مطلب قصد دارد خیلی اجمالی به تیپ‌های نویسندگان ایرانی بپردازد. روش کار به این صورت بوده است که نویسندگان براساس گرایش‌های و جریان‌های فکری موجود در ادبیات داستانی دسته‌بندی شده‌اند، و بی‌آنکه نامی از کسی برده شود،یکی از آنها بنا به شناخت شخصی نگارنده کمی بیشتر «شخصیت‌پردازی» شده است که کم و بیش آشنایی مختصری پیدا کنیم از دست کم تیپی‌هایی که با آنها به عنوان نویسنده در فضای ادبی ایران سروکار داریم که گاهی حضوری بسیار پررنگ و تمامیت جو دارند و گاه بسیار منزوی و ایزوله عمل می‌کنند. ترتیب قرارگیری این تیپ‌ها و گونه‌بندی افراد در اینجا لاجرم، در برخی جاها یک نظم تاریخی را دنبال خواهد کرد ودر برخی موارد همپوشی به لحاظ تفاوت دیدگاه‌هایی است که در مقطعی زمانی بروز پیدا کرده است. لازم به ذکر نیست که به جز آنچه در اینجا آمده است تیپ‌های دیگری از نویسندگان نیز وجود دارند که من افتخار آشنایی با ایشان را نداشته‌ام.

سوسول پست مدرنیست‌ها:

طرفداران ایده: «داستان باید داستان باشه»

کهن الگو: نویسنده تنهای کاریزماتیک پوشیده در پالتو

تکنیک مورد علاقه: مونولوگ

این دسته از نویسندگان که معمولا کتاب‌هایشان بیشتر از صد صفحه نرفته و اگر رفته است با مخ زمین خورده‌اند معمولا به دنبال بازنمایی سبک زندگی طبقه متوسط شهری بوده‌اند. لحن نوشتن‌شان در ابتدا خیلی نزدیک به مجلات هفتگی، مثل «چلچراغ» بود، اما رفته رفته به سمت زبان وبلاگی و اینستاگرامی تغییر مسیر دادند. به هر شکلی که بوده است به درون گنگ‌های گروه سوم راه پیدا کردند و موجبات فروپاشی آن گنگ‌های ادبی را فراهم آوردند. علاقه‌مند به سلینجر، ویرجینیا وولف، همینگوی و «برکینگ بد» بودند، اما در حاضر در سبک و شیوه‌های نو طبع‌آزمایی می‌کنند.

قسمت قبلی این سلسله نوشتار را می‌توانید در اینجا بخوانید.