سانسور نوار چسبی روی آثار هنری در یک گالری تهران/ عکس‌ها
اتفاق تاسف انگیزی این روزها در گالری تازه تاسیس دیلمان رخ داده است.
ایران آرت : اتفاق تاسف‌انگیزی این روزها در گالری تازه تاسیس دیلمان رخ داده است. در عین ناباوری روی بخش‌هایی از برخی آثار یحیی رویدل، نقاش جوان با چسب سفیدرنگ پوشانده و سانسور شده است!
ممیزی افراطی که یادآور دهه شصت است و معلوم نیست بر اساس کدام بند قانونی چنین اقدامی صورت گرفته است؟
بخش‌های سانسور شده را خودتان ملاحظه کنید، حتمن شوکه خواهید شد، نخستین پرسش این است که وقتی چنین ایرادی به آثار وارد می دانید چرا آنها را نمایش می دهید؟!
تجربه ثابت کرده اینگونه رفتارها قابلیت غریبی برای تعمیم یافتن دارد و هیچ بعید نیست به مذاق برخی دلواپسان هنری خوش آید و با فشار به نهادهای هنری خواهان ادامه دار شدن آن شوند و فضای عمومی هنر تحدید شود.
از این رو حتی می توان این نقد را به هنرمند هم تعمیم داد که چرا تن به چنین سانسوری داده است!
ایران آرت این اتفاق را پیگیری خواهد کرد تا علت وقوع این رفتار عجیب با آثار هنری روشن شود.
رای دادیم که هر روز محدودتر بشیم!
هر روز بدتر از دیروز. تیترها علیه تئاتر کم بود تجسمی هم اضافه شد.
وقتی هنرمندان نه سندیکا دارن نه اتحادیه ای برای پیگیری حقوق شون این چیزا طبیعیه
این کارهایی که من دیدم مشکلی برای سانسور نداره، چی رو سانسور کردن. گلو و مچ پای دختره رو؟
ممکنه همدستی گالری و هنرمند برای دیده شدن کارا باشد
با مزه بود، من می مونم از این همه ابتکار و خلاقیت
نامردی دیگه، من دیدم این نمایشگاه رو. هم سانسور شی هم انگ سانسورچی بودن بخوری، بابا اسم یارو یحیی ست نه جیمز باند. اولین نمایشگاهش که نیست که یه سرچش بکن
فکر کنم ژانگولره، خوب گفتی.
زیر خبر یه فیلم گذاشتین از دیدار دیمین هرست ار آثار فرانسیس بیکن. تو خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل... گرفتی چی می گم
من این نمایشگاه را دیدم از سانسوراا تعجب کردم مگه میشه ارشاد به این چیزا گیر دهد فکر کنم کار خود گالری است
لطفا با هنرمند مصاحبه بگیریذ تا معلوم شه چسب و کاغذ چسبانی کار کیست
دوست و همراه عزیز سایت ایران‌آرت آقا یا خانم مسعودنیا.
البته تیتر ما علیه هنرهای تجسمی نیست؛ فقط اشاره‌ای است به این سانسور. و البته که اگر متن را بخوانید، متوجه موضع انتقادی ایران‌آرت در این باره خواهید شد.
علاوه بر این خبر، شما را به خواندن یادداشت امروز همکارمان محمود نورایی در ایران‌آرت دعوت می‌کنیم که به این نوع از بازگشت به سانسورهای دهه شصت اعتراض کرده است:
http://www.iranart.ir/fa/tiny/news-30147
لطفا مسئولان وزارت ارشاد به خصوص مرکز تجسمی پاسخ دهند تا معلوم شود این کار گالری بوده یا ارشاد یا شاید جنبه تبلیغاتی برای دیده شدن نمایشگاه داشته.
به خدا از این نمایشگاه ها صد نفر نهایتا دویست نفر دیدن می کنند، کلا رفقا و خانواده هنرمند. چرا باید سانسورشان کرد. تئاتر هم همین قدر تماشاگر محدود دارد.
تجسمی همه جای دنیا مورد توجه جمع خاص است، اما به جهت ارتباطش با بخش نخبگی جامعه تاثیرگذاری شگرفی دارد، من می فهمم چرا به این عرصه حساس اند. چون ما مهم هستیم، خیلی مهم
از ماست که بر ماست، چیچی مون درسته که گالری داری مون کار درست باشه.
خانم تامی حرف های خارجی می زنی. داری میگی پس باید هم سانسورمان کنن. مگه چی میگیم که باید سانسور شیم. توی هیچ نمایشگاهی حرف نامربوط ندیدم که به تیغ ممیزی نیاز باشد. مثلا همین نمایشگاه چی داره که چسب مالیش کردن
به نظرم خیلی هم خوبه. چون معلوم میشه آثار هنرمندان چقدر سانسور میشه و ما در چه محدودیتی داریم زندگی می کنیم
چه خوب، نشون میده هنر هنوز این قدر تاثیرگذار هست که گروههای فشار علیه اش موضع می گیرند و می خواهند تحدیدش کنند